Bugünün çocukları neden eski çocuklara göre daha yalnız? Bu sorunun cevabı benim kafamda direk oluşuyor ama cevaplamadan önce ben bir soru sormak istiyorum. Yalnızlık nedir?
Gerçekten hiçbirimiz yalnızlığın tam manasını düşündük mü? Acaba yalnızlık hiç arkadaşımız olmaması mı yoksa çok arkadaşımız olup hiç dostumuz olmaması mı? Sadece bu ikisinden biri olmayabilir, birine göre de yalnızlık bambaşka bir şeydir. Mesela gidip pis bir güruhtaki, herkesi tanıtan bir adama soralım yalnız mısın diye; büyük ihtimalle o adam bize yalnızlığının sonsuza dek payidar kalacağını söyler. “Hani bu adam herkesi tanıyordu, nasıl bu kadar yalnız olduğunu söyleyebilir!” diyenler olacaktır her halükarda. Yani uzun lafın kısası yalnızlık görecelidir bize hiç yalnız gözükmeyen bir adam aslında dünyadaki en yalnız insan da olabilir.
Asıl konuya geri dönecek olursak çocuklar neden yalnız. İlk başta yalnızlığı kendimce açıklamaya çalışmamın sebebini işte burada anlayacaksınız. Yeni kuşağın çocukları artık telefonlarıyla birlikte bir hayat kurmuşlar. Bu nedenle de arkadaşları da sanal arkadaşlar. Mesela gidip bir çocuğun Roblox oyunundaki arkadaş sayısına bakın bir de gündelik hayatındaki arkadaş sayısına bakın. Arada dağlar kadar fark görebilirsiniz. Asıl söylemek istediğim bu çocuklar günlük hayatlarında yalnız olsalar bile artık hayatlarının büyük bir parçası haline gelmiş olan sosyal medya ve sanal dünyada hiçte yalnız değiller. İlk başta belirttiğim soruda eski zamanın çocuklarıyla kıyaslayarak neden şimdi daha yalnız olduklarını soruyordu. Eski zamanlarda çoğu evde televizyon dahi yoktu, bu çocuklar boş zamanlarında ne yapıyorlardı o zaman; sokağa çıkıp arkadaş ediniyorlardı. Şimdiki çocukların hepsinin elinde telefon hepsinin önünde televizyon e bu çocuk bunları eline veren anne babaya bakıyor, onlarda ya telefon, bilgisayar ile uğraşıyor yada televizyon izliyor. Çocukta onlardan gördüğünü yapıp telefona bakıyor. Bu nedenle çocuk bahçeye, sokağa çıkma ihtiyacı bile duymuyor; bütün okul/sınıf arkadaşlarıyla sosyal medya üzerinden konuşup oyunları bile tablet/telefon üzerinden oynuyorlar. Artık o kadar alışmışlar ve günlük hayatlarına sokmuşlar ki, arkadaşlarıyla birlikte olduğunda bile oyun konuşuyorlar. Şimdi “Sanki sen hiç oyun oynamıyor musun?” veya “Arkadaşlarınla hiç mi mesajlaşmıyorsun?” diye sormak en büyük hakkınız. Evet ben de telefondan olur oyun konsolundan olur oyun oynuyorum ama benim arkadaşlarımla yan yana geldiğimde telefondan oyun oynadığım veya oyundan konuştuğum görülmemiş bir şeydir. Mesajlaşma konusuna baktığımızda ise benim arkadaşlarımla son mesajlaşmalarım bile dışarıda görüşmek için uygun zaman ayarlamak için. Arkadaşlarımla buluştuğumda öyle eski zamanların çocukları gibi samimi bir şekilde oyun oynamıyoruz bunu kabul ediyorum. Ama yine de oyun salonu, trambolin park, vs. yerlere gidiyoruz.
Uzun lafın kısası şimdinin çocuklarını günlük hayatta yalnızlaştıran eski zamanın çocuklarıdır. Küçücük çocukların ellerine telefonu veriyorlar ya da televizyonu açıyorlar ki kendileri de rahat rahat telefona baksın, çocuk ağlamasın. Benim fikrimce çocuklara belirli bir yaşa kadar telefon verilmemeli maksimum akşamları ailesiyle birlikte televizyon izlemeli. Onun dışında arkadaşlarıyla bahçede olur sokakta olur oyun oynamalı. Bir kere sağlık açısından, çocuğun gelişimi açısından bile çok önemli bu. Çocuğu telefona hapsetmenin başka bir kötü yanı ise çocuğun enerjisini sarf edememesidir. Çocuk gün boyu hareket etmeyip sadece telefona bakıyor daha sonra okula gittiğinde de o enerjisini kontrol edemiyor. Bu şekilde çocuk daha da yalnızlaşabilir.