Bir zaman makinesine bindim ve bir anda kendimi 19 Mayıs 1919’da Samsun’da buldum. Etraf sisliydi, denizden hafif bir rüzgâr esiyordu. İnsanların yüzünde hem korku hem de umut vardı.
Sokaklarda çok fazla asker yoktu ama herkes tedirgindi. Yollarda yorgun ama kararlı bakışlı insanlar yürüyordu. Bazıları gizlice konuşuyordu, sanki bir şey planlıyorlarmış gibiydi. Birden kalabalık bir grup limana doğru koşmaya başladı. Ben de peşlerinden gittim. Mustafa Kemal Paşa karaya çıkmıştı. Üzerinde askerî kıyafeti vardı ve çok ciddi görünüyordu. Ama gözleri parlıyordu. Onu gören herkesin içine bir umut doğmuş gibiydi. Sanki o an herkes, “Bir şeyler değişecek.” diye düşündü. Kalabalık sessizdi ama gözlerdeki ifade her şeyi anlatıyordu.
Samsun o gün sessiz ama kararlı bir şehirdi. Sanki herkes biliyordu ki tarih yazılıyor. Ben de orada olmanın ne kadar büyük bir anlam taşıdığını hissettim. O günün atmosferi asla unutulacak gibi değildi.