Bir gün gökyüzünden mavi yerine yeşil yağmaya başladı ve her şey değişti. Yıl 2078 ve dünya artık yaşanabilir bir yer değil. Bir bilim insanının yaptığı deneyin yanlış sonuçlanması nedeniyle bütün dünyanın kaderi değişti. Açık havada yapılan deneyde, yere yanlışlıkla dökülen kimyasallar beklenmedik bir şekilde saniyeler içinde havaya karıştı ve o günden sonra dünyanın her yerinde asit yağmurları yağmaya başladı. İlk asit yağmurunda milyonlarca insan öldüğünden dolayı devletler sıkı önlemler aldılar fakat içilebilir su kaynakları gittikçe azalıyor ve bütün dünya telaşlanıyordu.
Peki ya her şeyi başlatan ve insanlığın acı çekmesini sağlayan bilim insanı bu sırada ne yapıyordu? Bu asit yağmurlarını başlattığı gibi nasıl bitirebilirdi onu düşünüyordu. Tabi bir yandan bütün devletler tarafından aranan bir suçluydu ve saklanması da gerekiyordu. Hayat artık onun için çok zordu ve yıllardır araştırmasına rağmen yağmurları nasıl durduracağını bilmiyordu. İçinde kocaman bir vicdan azabı vardı ve bu acıyı dindirmeyi bir görev edinmişti kendine. Her gün istisnasız gece gündüz demeden çalışıyordu. En sonunda bir gün tesadüfen bütün asit yağmurlarını bitirecek karışımı buldu ve bunu hemen denemek için dışarıya çıktı. Tam karışımı açık havaya salacakken bir polis adamı görmüş ve hemen tanımış. Bu, yıllardır aranan bilim insanıydı! Polis adamı görür görmez tutukladı ve merkeze götürdü. Bilim insanı ise polislere her şeyi düzeltebileceğini, sadece ona izin vermeleri gerektiğini söylese de kimse onu dinlemedi. Bilim insanını sorgu odasına aldılar ve baş komiserin gelmesini beklemesini söylediler. Komiser içeri girdiğinde bilim insanı fark etti ki komiser olan kişi, bilim insanının eskiden komşusuydu ve ayrıca o zamanlar çok yakınlardı. Komiser ilk başta adamı tanımasa da birkaç dakika sonra o da hatırladı. Bilim insanı bu sefer de komisere her şeyi düzeltebileceğini anlattı ve ona yalvardı. Komiser biraz düşündü ve eski dostuna güvenmeye karar verdi. Fakat işler dediği gibi gitmezse bilim insanı için her şeyin çok kötü olacağını söyledi.
Komiser ve bilim insanı iksirle birlikte karakolun bahçesine koşuyorlardı. Meteorolojiye göre iki dakika içinde asit yağmuru başlıyordu o yüzden çok hızlı olmaları gerekiyordu. Var güçleriyle koştular ve yağmur başlamadan dışarıya çıktılar. Ardından iksiri etrafa döktüler. Şimdi ise iksirin işe yarayıp yaramadığını görmek kalmıştı. Bir süre geçti, ikisi de endişeli. Eğer işe yaramamışsa ikisi de oracıkta ölecekti. Stresli geçen bir dakikanın ardından karışımın işe yaradığını gördüler! Yıllar sonra ilk defa yer yüzüne su yağıyordu. Ve artık kabus sona erdi.