Bir gün uyandığımda, dışarıdan gelen sesle irkildim. Pencereye doğru koştum. Bir sincap pencerenin önünde titriyordu. Hiç vakit kaybetmeden onu içeri aldım. O da neydi? Sincap bana teşekkür etti. Ona “Sen konuşabiliyorsun,” dedim. Sincap “Tabii ki konuşabiliyorum,” dedi. Çok şaşırmıştım.
Sincap anlatmaya başladı. Can kulağıyla onu dinledim. Artık ormanların eskisi gibi olmadığını, hayvanların yiyecek bulamadığını ve yangınlardan korktuklarını söyledi. Tüm bunları biliyordum. Ama bunları bir sincaptan duymak beni daha da üzdü.
Ertesi gün okula gittiğimde başıma gelenleri arkadaşlarıma anlattım. Beni duyan öğretmen, çantalarımızı hazırlamamızı ve ormana gideceğimizi söyledi. Ormana vardığımızda çöpleri topladık, hayvanlar için yiyecek bıraktık ve en önemlisi yangın tehlikesine karşı uyarılar bıraktık.
O sırada birkaç sincabın bizi gözetlediğini gördüm. İşte şimdi içim rahattı.