Bir sabah uyandığımda, herkesin iç sesini duyabildiğimi fark ettim. Okula gittiğimde arkadaşlarıma bu durumu anlattım. Arkadaşlarımdan biri “Bu imkansız! Üzerimde dene, bakalım.” dedi. Arkadaşımın iç sesini dinledim ve benim deli olduğumu düşündüğünü anladım. Ona, “Benim deli olduğumu mu düşünüyorsun?” diye sordum. Arkadaşım, “Ama sen benim iç sesimi değil, düşüncemi söyledin.” diye cevap verdi. İşte o an ikimiz de anladık ki ben gerçekten herkesin düşüncelerini duyabiliyorum.
Bu gücümü arkadaşlarım üzerinde kötüye kullanmak istemedim ama “Gerçek arkadaşlarım kim?” diye düşünmeye başladım. İlk olarak en yakın arkadaşıma, “Beni seviyor musun?” diye sordum. Düşüncesini dinleyince “Seni seviyorum.” diyordu. Başka bir arkadaşıma aynı soruyu sorduğumda o da “Seni seviyorum.” dedi ama düşüncesi “Senden hoşlanmıyorum.” gibiydi. Anladım ki arkadaşlarımı iyi seçmeliyim.
Eve gidince okulda yaşadıklarımı ve bu özel yeteneğimi anneme anlattım. Annem önce güldü geçiştirdi. Ona, “İnanmıyorsan deneyelim. Şu an derslerin nasıl gidiyor diye merak ediyorsun.” dedim. Annem çok şaşırdı.
Ailemin tüm bireylerinin düşüncelerini dinledim; hepsi beni çok seviyordu. Aslında aileme bu yüzden güveniyordum, onları sorgulamama gerek yoktu.