8. sınıfa geçmiştik. LGS olduğu için içimizde minik bir korku vardı fakat “Daha uzun zaman var.” deyip çok önemsemiyorduk. Yavaş yavaş zaman geçti ve biz de çalışmaya başladık. Ara sıra toplanıyor, bir restoranda veya bir kafede oturup çalışıyorduk, sohbet ediyorduk ve aynı zamanda ödevleri bitiriyorduk.
İçimizde biri vardı ki biz projeyi 3-4, belki en fazla 5 sayfa yaparken o genelde 15-20-25 sayfa yazardı. Daha da devam ederdi. Biz sohbet ederken bir şeyler içerken veya yemek yerken o yazmaya devam ederdi. Sesini bile çıkarmaz, hiç konuşmazdı fakat sınıfta, teneffüste bir oraya koşar bir buraya koşar, yerinde durmazdı. Hiç anlam veremezdik ona.
Bir gün İnkılap tarihi hocası bize bir proje verdi. Çok ciddi bir projeydi, sözlü notunun yarısından fazlasını etkiliyordu. Bu projeyi verdiği günde bu çocuk hastaydı, ayağa kalkamıyordu bile. Ona söylesek de ek zaman alırım dedi ve başka bir şey söylemedi fakat hoca bahane kabul etmeyeceğini de söylemişti. Bunu da söylesek de çocuk hiç önemsemedi.
Okula geldiği ilk gün hocaya durumu anlattı ve ek süre istedi. Hoca kabul etti ve 4 gün ek süre verdi. Evet, tekrar unuttu. Hoca ona, “Bu akşama kadar yüklemezsen sözlü notunu sıfır gireceğim.” dedi. Bu hiç iyi değildi çünkü sınav notları baya düşüktü ve ödev de öyle kolay bir şey değildi.
Yılmadı ve okulda bile gizlice yaptı. Akşam eve geldikten sonra da geç saatlere kadar çalıştı. Artık ödevi yetiştireceğine inanıyordu, umudu yeniden yeşeriyordu. Sabaha kadar yetiştirdi ve tarih hocasına gösterdi. Biraz puanı düşse de geçerli bir not aldı.