O gün okulumuzda koşu yarışması vardı. Herkes çok heyecanlıydı. Ben de öyle! Ama biraz da endişeliydim. Çünkü geçen hafta hastaydım ve çok yorgundum. Yarış başlamadan önce babam, “-Elinden geleni yap, gerisi önemli değil” dedi. Babamı onayladım ama heyecanım yine de geçmemişti.”-Hazır… Başla!”, dedi öğretmen. Koşmaya başladık. Ayaklarım yere zor basıyordu. Arkadaşlarım önümdeydi. Saniyelerle yarışıyordum, bir mucize gerçekleşse dediğimiz o anda… Birden hafif bir rüzgâr esti. Sanki rüzgâr beni itti. Hızlandım. Derken ben en öne geçtim… Son metrelerde nefesim tükeniyordu. Ama vazgeçmedim. Birinci oldum. Bence gerçek bir mucize gerçekleşmiş oldu.
(Visited 5 times, 1 visits today)