Gözlerimi açtım, her yer dumandı. Barut kokusu burnumu yaktı, kulaklarım uğulduyordu. Siperin dibine çökmüş, nefes nefese kalmıştım. Ellerim titriyordu ama buradaydık. Burası bizim toprağımızdı, bırakıp gidemezdik!
Yanımdaki Mehmet’in yüzü kıpkırmızıydı. Gözleri açıktı ama artık nefes almıyordu. Başımı eğdim, yutkundum. “Ne çok kayıp verdik…” diye mırıldandım ama burada durup üzülmek olmazdı. Düşmanın tüfekleri susmuyordu. Mermiler üzerimizden vızır vızır geçiyor, toprak parça parça havaya savruluyordu. İçimde hem korku hem de tuhaf bir hırs vardı.
Komutan bağırdı: “Hazır olun!” Tüfeğimi sıktım. Kalbim küt küt atıyordu. Siperdekilerle göz göze geldik. Hepimiz korkuyorduk ama kaçmak diye bir şey yoktu. Siperin ilerisinde çığlık atanlar, vurulanlar, son nefesini verenler vardı. Ama biz ilerlemek zorundaydık.
“Hücum!” emriyle fırladık. Çamura bata çıka koşarken mermiler vızır vızır yanımdan geçiyordu. Birkaç adım ötede Ali düştü. Yardım etmek istedim ama duramazdım. Önüme baktım, koştum, koştum… Sanki zaman yavaşlamıştı. Etrafımda patlayan bombalar, havaya savrulan toprak, kulakları sağır eden gürültü… Göğsüm sıkışıyordu ama duramazdım.
Bir an güneş yüzüme vurdu, içimi biraz ısıttı. Sonra büyük bir patlama oldu. Kulaklarım sağır gibi oldu, havaya savruldum. Yere düştüm. Bacaklarımı hissetmiyordum. Siperden ayrılmıştım ve çevremde kimse yoktu. Gökyüzüne baktım, bir an her şey sustu sandım. Ama sonra, uzaktan gelen boğuk çığlıkları duydum. Yavaşça başımı çevirdim, gözlerim ağırlaşıyordu.
Başımı çevirdim, bir düşman askeri bana bakıyordu. O da yaralıydı. Göz göze geldik. O an anladım, savaşın hepimize acı verdiğini. Elimizi hafifçe kaldırdık, tek kelime etmeden anlaştık. Hepimiz insandık. Birkaç saniye boyunca öylece baktık birbirimize. Sonra o başını eğdi, ben de gözlerimi kapattım. Acı içindeydik ama en azından bir anlığına savaş durmuştu.
Çanakkale’de herkesin bir hikâyesi vardı. Kimisi destan yazdı, kimisi toprağa karıştı. Benimki de burada, bu toprakta kaldı.