Çanakkale Savaşı, tarihin en büyük destanlarından biridir. Vatanı savunmak için canlarını ortaya koyan kahraman askerler, cesaretleri ve fedakârlıklarıyla unutulmaz bir mücadele vermiştir. Bu savaşın içinde yer alan bir asker olsaydım, yaşadıklarımı şu şekilde anlatırdım:
Siperlerde beklerken içimi tarifsiz bir heyecan ve korku kaplardı. Mermilerin vızıltısı kulaklarımda yankılanırken, yanımdaki arkadaşlarımın gözlerinde aynı duyguları görürdüm. Açlık, susuzluk, yorgunluk… Ama hepsine rağmen içimizde güçlü bir inanç vardı. Vatanımızı, ailemizi ve geleceğimizi korumak için buradaydık.
Her top atışıyla toprak sarsılıyor, barut kokusu ciğerlerimizi yakıyordu. Yanı başımda şehit düşen arkadaşlarımın bedenleri toprakla bütünleşirken, gözlerimde yaşlarla ilerlemeye devam ederdim. Çünkü biliyordum ki biz düşersek, arkamızda koruyacak kimse kalmayacaktı. Bu topraklar bizim namusumuzdu, biz var oldukça düşman buradan geçemezdi.
Zaman zaman köyümü hatırlardım. Annemin sıcak ekmek kokusu, babamın nasırlı elleri gözümün önüne gelirdi. Savaştan sağ çıkarsam, onlara sarılmanın hayalini kurardım. Ama eğer dönemezsem, vatan sağ olsun der, gözlerimi gururla kapatırdım.
Çanakkale, yalnızca bir savaş değil, bir milletin yeniden doğuşuydu. Bizim azmimiz, inancımız ve birbirimize olan bağlılığımız, bu toprakları geçilmez kıldı. O gün yazılan destan, bugün hâlâ yüreklerimizde yaşamaktadır.