Süpersonik yolcu uçakları imkansız gibi görünse de, geçmişte böyle iki uçak vardı: Concorde ve Tupolev Tu-144 (aynı zamanda “Concordski” olarak da bilinir). Bu iki uçağın adı ve görünüşü çok benzemekle birlikte, birbirlerinden farklıydılar. Tupolev Tu-144, Concorde’dan 4 yıl önce, yani 1965’te piyasaya sunulmuştu. Bugün bu iki uçak da uçmuyor olsa da, ben bir zamanlar Concorde ile uçma şansına sahip oldum.
Uçağımız henüz körüğe yanaşmamıştı çünkü ben havalimanına 1 saat erkenden gelmiştim. Uçağımı beklerken, bazı uçakların iniş ve kalkışlarını izleyip çektim. Havalimanına erken geldiğim için henüz içeri girmemiştim. Biraz dışarıda kaldıktan sonra, güvenlikten geçip biletimi almaya gittim. Bilette uçağımızın 101 numaralı körüğe geleceği yazıyordu. Körüğe doğru ilerlerken hayatımda gördüğüm en nadir uçaklardan birini gördüm: Boeing 747-100. Günümüzde yalnızca bir adet aktif olarak uçuyor. Yanında ise en sevdiğim uçak olan Lockheed L-1011-500 TriStar vardı, aynı zamanda “Whisperliner” olarak da bilinir. Bu ismi, uçağın kalkış sırasında ne kadar sessiz olduğu için almıştı.
Ve o an gelmişti, Concorde uçuşum başlayacaktı. Uçuşum Chicago O’Hare Havalimanı’ndan, Ankara Esenboğa Havalimanı’na olacaktı. Biletimde oturacağım koltuğun 28A (cam kenarı) olduğu yazıyordu. Normalde bu uçuş 11 saat sürerdi, ancak Concorde sayesinde uçuşumuz sadece 3 saat sürdü. Uçak pistte hızlanmaya başlayınca koltuğuma sıkıca yapıştım. Camdan dışarı baktığımda, dünya sanki bir video ve 2 kat hızlandırılmış gibi görünüyordu. Artık havadaydık ve biraz manzaraya bakmak istedim. Bir an, yuvarlak şeklinde bir bulut uçağın gövdesinin etrafında belirdi ve hemen kayboldu. O an ses hızını geçtiğimizde, yani “Mach 1” (Ses hızı 1235,5 km/h) hızına ulaştık. Ve nihayet, sadece 3 saat sonra Ankara’ya indik.
Hayatımda bir daha asla binemeyeceğim bir uçakla yolculuk yaptığım için çok şanslı hissediyorum. Maalesef, Tupolev Tu-144’ü hem görme hem de uçma şansım olmadı. Ancak, hayatımda asla unutamayacağım bir uçak oldu o: Concorde.