Dün akşam camdan dışarıya bakarken bahçenin ne kadar sessiz olduğunu fark ettim. Normalde hiç bu kadar sessiz olmazdı, hep oyun oynayan çocuk sesleriyle dolu olurdu.
Sonra bahçeye inmeye karar verdim ve arkadaşım İpek’i gördüm. Hemen yanına gittim. İpek bir köşede sessizce oturuyor ve tabletine bakıyordu. “Arkadaşların nerede?” diye sorduğumda gülümseyerek “Herkes online” dedi.
Ama o gülüşte bir eksiklik vardı. Gerçek bir arkadaşın dokunuşu, birlikte oynanan bir oyunun heyecanı yoktu. Online olmaları yerine dışarıda çığlık sesleri, top sesleri ve kahkahalar olmalıydı ama hiçbir ses yoktu.
Aileler işte, sokaklar boş, güvenlik endişesi yüksek… Çocuklar artık kalabalığın içinde bile yalnız.
O an anladım ki yalnızlık, sessizlikten değil; birlikte olmamanın verdiği derin boşluktan geliyordu.