“Ülkemizin tarım arazisi bakımından zengin olmasını mı, yoksa maden rezervi cenneti olmasını mı tercih ederdiniz?” sorusuna benim cevabım, Türkiye’de madensel zenginlikten çok tarımsal verimliliğin tercih edilmesi yönünde olurdu. Çünkü yemek, insanların temel ihtiyacıdır ve bu ihtiyaç her zaman devam edecektir.
Tarım, madenciliğe göre hem daha az maliyetlidir hem de daha sürdürülebilirdir. Ayrıca Türkiye’nin toprakları oldukça verimli olduğu için tarım yapmak, diğer ülkelere kıyasla daha kolay ve verimli olabilir. Ekonomik açıdan da tarım sayesinde hem ithalat hem ihracat yapılabilir. Üretimin artmasıyla birlikte tarım sektöründe iş gücüne ihtiyaç duyulur ve bu da istihdamı artırır.
Üretilen fazla tarım ürünleri, ülke içinde yoksul ve ihtiyaç sahibi insanlara dağıtılabilir. Bu amaçla çeşitli sosyal yardım dernekleri kurulabilir. Örneğin, YYDM (Yoksullara Yemek Dağıtma Merkezi) veya HYDO (Hedef Yemek Dağıtma Operasyonu) gibi kuruluşlar aracılığıyla yemek yardımı yapılabilir.
Öte yandan madencilik doğaya zarar verebilir ve maden kaynakları sınırlıdır. Maden bulmak ve çıkarmak oldukça zordur. Üstelik madencilik sektöründe çalışanlar genellikle tehlikeli ve ağır koşullarda çalışmak zorunda kalır.
Tarım, madenciliğe kıyasla daha az para kazandırsa bile, doğayı kirletmeyen, sürdürülebilir ve doğrudan yaşamsal bir ihtiyaç olan bir alandır. Bu sebeplerden dolayı benim tercihim tarımdan yana olurdu.