Benim adım Alper. Ailemle en son ne zaman vakit geçirdiğimizi hatırlayamıyorum. Annem telefonda, babam televizyonun başında, ben ise bilgisayar başındaydım. Artık buna bir son vermeliydim. Salonun ortasına geldim. Annem kulaklıkla arkadaşlarıyla konuşuyor, babam ise televizyonun başında çay içiyordu. “Anne, baba yeter artık, sizle vakit geçirmek istiyorum.” diye kararlı bir şekilde söyledim. Annem “Tamam canım, tamam. Hemen hallederiz.” diye cevap verdi. Biraz kafam karıştı. Sonra annem kulaklığını çıkarıp “Bana bir şey mi dedin?” diye sordu. Sinirim bozulmuştu. Odama ağlayarak koştum.
Aklıma bir fikir geldi. Bütün mahalledeki çocukları çağırıp, dışarıda oyun oynayacaktık. İlk çağırdığım kişi Taner olmuştu. Sonuçta evi bizim evin karşısında. Kapıyı çaldım. Bana kapıyı anneannesi açtı. “Taner’i çağırabilir misiniz? Ona bir şey sormam lazım.” dedim. Anneannesi yavaşça Taner diye bağırdı. Taner koşarak kapıya geldi. Onun arkasından da küçük kardeşi geldi. Duvara yaslanarak “Niye beni çağırdığımı sordu.” Ben de “Evde çok sıkıldım, mahalledeki çocukları çağırıp onlarla oynayabileceğimi soruyorum ve ilk kişi sensin.” dedim. O da önce hayır dedi ama kardeşi isteyince o da reddedemedi.
İkinci kişi Ali’ydi. Kapıyı çaldığımızda Ali ve annesi yan yana bizi karşıladılar. Ali bizi görünce birden şaşırdı. “Oynamak ister misin?” diye sorduk. Sonra bir süre annesine bakarak, “Olur.” dedi. Tam çıkarken annesi Ali’ye “Dur.” dedi. Sonra bir sandviçi sağ cebine, ikinci sandviçi de sol cebine sıkıştırdı. “Bunlar şekerin düşmesin diye.” diyerek bel çantasına da elma doğradı. Biz şaşkın bir şekilde bakakaldık.
Sonunda yola çıktık. Diğer durağımız Zeynep’in eviydi. Kapıyı çaldık ve sonunda kapıyı bir çocuk açtı. “Bizimle oynamak ister misin?” diye sorduk, o da elinde voleybol topuyla heyecanla “Evet.” dedi. Dördümüz parka doğru yola çıktık ve orada güzelce oynadıktan sonra geri eve doğru yola çıktık. “Teknolojisiz bir hayat ne güzelmiş.” diye düşündüm.