Sabah kalktığımda etrafıma baktım. Normalde her zaman öyle yapardım ama bu sabah odamda bir farklılık vardı. Yatağımın yanındaki küçük dolabın üzerinde bir gaz lambası duruyordu. Hemen ayağa kalktım ve dışarıdan gelen çığlıkları takip etmeye başladım.
Etrafıma baktığımda herkes Samsun Limanı’nın etrafında toplanmış, Atamızı selamlıyordu. Hemen o kalabalığın içine koştum. Her yere bakmıyordum, sadece Atamı arıyordum. Bu, bana verilmiş en güzel hediye olabilirdi. Koşarak kalabalığa yaklaştım. Önümüzü askerler kapatıyordu. Çığlıklar yükseldi. Atamızın vapurdan indiğini anlamıştım. Hemen Atamın adını bağırdım. Sanırım beni duymuştu çünkü bana baktı ve bir askerin beni yanına almasını söyledi.
Daha 12 yaşındaydım. Okulda, Atamızın çocuklara ne kadar değer verdiğini öğretmişlerdi. Atam bana baktı, başımı okşadı. “Sen, milletimizin geleceğisin.” dedi. O an çok mutlu oldum. Atamın bana böyle bir şey söyleyeceğini hiç düşünmemiştim. Sonra yürüyüp gitti, bana gülümsedi. Ben oracıkta kalakaldım.
Bir daha böyle bir şey yaşayamayacağımı biliyordum. Bu, hayatımın en güzel ve en unutulmaz anısıydı. Heyecandan o gece uyuyamadım. Milletin vatan özgürlüğü için attığı çığlıklar, Atamın bağımsızlık mücadelesine tanıklık etmek… Benim için hem çok önemli hem de tarifsiz bir duyguydu.