Bir gün uyandım ve bir şeyin farklı olduğunu farkettim. Ama neler olduğunu anlamadım ve odama baktım. Buldum, çantam farklıydı. Gözü, ağzı vardı. Birden konuştu. “Annenin yardıma ihtiyacı var.” dedi. Çok korktum ama anneme yardım etmeliydim. Telaşla koşarak annemin yanına gittim, çantamı aldım tabii. Mutfakta annemi gördüm. Ona “Sana nasıl yardım edebilirim?” dedim. Annem bana “Çöpleri atar mısın?” dedi. Ben de “Sen yeter ki iste.” dedim. Bu defa, çantam bana abimin yardıma ihtiyacı olduğunu söyledi. Abimin odasına gittim. Ödevlerini taşıyamıyordu ve taşımasına yardım ettim. Çantam bir türlü susmadı. Yaşlı bir teyzenin yardıma ihtiyacı varmış. Yazık poşetlerini taşıyamıyordu, ona da yardım ettim.
O sırada caddedeyken gözüme bir insan çarptı. Bacağı sakat bir köpeğe taş atıyordu. Ona şöyle dedim, “Sizin bir hayvana zarar verme hakkınız yok. Hele sakat bir hayvana hiç yok! O sakat, siz aynı durumu yaşasaydınız ne hissederdiniz? Kolunuz kırık ve biri kolunuza taş atıyor, ama bir tane değil, birden daha fazla. Ne hissederdiniz? İşte o duyguyu bu tatlı köpekcik yaşıyor.” dedim. Bugün de bitti. Bu gücü bir daha yaşamayacağımı biliyorum. Bugün de çok güzel ve şaşırtıcı geçti. Ama bir fark hissedemedim. Çünkü ben gerçek hayatta da insanlara yardım ediyorum. Çantama hoşçakal deyip yattım.