Bir gün Kemal, okuldan dönerken yol kenarında küçük bir fidan gördü. Fidanın yaprakları sararmış, toprağı kupkuru olmuştu. Yanından geçen kimse ona bakmıyordu. Kemal çok üzüldü. “Bu fidan da susamıştır.” diye düşündü.
Eve gidip bir şişe su aldı ve hemen geri döndü. Su şişesini dikkatlice fidanın toprağına döktü. O günden sonra her gün okuldan gelir gelmez fidanı suladı. Bazen yanında oturup onunla konuşuyordu. “Merak etme küçük fidan, seni yalnız bırakmam.” diyordu. Rüzgar estiğinde fidanın ince dalları hafifçe sallanıyor, sanki Kemal’e teşekkür ediyordu.
Günler geçti. Bir sabah Kemal geldiğinde fidanın dallarında taze yeşil yapraklar gördü. Toprak artık nemliydi ve fidan daha canlı görünüyordu. Kemal’in içi sevinçle doldu. Küçük bir fidanın yeniden canlandığını görmek onu çok mutlu etti. İçinden “Umudu yeniden yeşeriyordu.” diye geçirdi.
O günden sonra Kemal, her sabah okula giderken fidanına gülümsedi. Artık yalnız olmadığını biliyordu çünkü küçük bir fidanla arasında sevgi dolu bir bağ kurulmuştu.