Sabah uyandığımda yatağımdan indiğimde bir tuhaflık hissettim. Yatağım çok büyüktü! Nasıl olmuştu bu? Dişimi fırçalamak için banyoya gittiğimde kapının boyumun neredeyse on katı olduğunu fark ettim. “Herhalde yeni uyandım, yanlış görüyorum.” diye düşündüm.
Mutfağa gittim, dolabı açmaya çalıştım ama çok kuvvet uygulamam gerekti. Normalde iki parmağımla açtığım dolabı bu kez iki elimle zor açabildim. Garipti. “Belki de açlıktandır.” dedim kendi kendime. Kahvaltı hazırlamak için ocağa uzandım ama ocağa bile yetişemedim. Meğerse ben çok küçülmüşüm!
Ancak ilginç bir şekilde çok güçlüydüm. Başka bir evrene düşmüştüm ve oradaki herkes bana hayranlıkla bakıyordu. Onların dünyasında insanlar en hafif ağırlıkları bile zor kaldırırken, ben tek parmağımla onların en zor kaldırdığı şeyleri kaldırabiliyordum!
Bir gün o evrende düzenlenen güç yarışmasına katıldım. Herkes beni izliyordu. En sonunda, “Gelinmiş geçmiş en büyük ağırlığı kim kaldıracak?” dediler. Derin bir nefes aldım, bütün gücümü topladım ve o devasa ağırlığı tek hamlede kaldırdım!
O andan sonra bana “Cep Herkülü” lakabını verdiler. O evrende kaldırılmış en büyük ağırlık artık bendendi. Bunun için bana milyonlarca para ödülü verdiler.
Tam o sırada annem seslendi:
“Osman, kahvaltıya gel!”
Gözlerimi açtım, meğerse her şey bir rüyaymış! Ama biliyorum, bir gün o lakabı gerçek dünyada da hak edeceğim.