Bir sabah uyandığımda her yer çok gürültülüydü. Kahvaltıya indiğimde anneme sordum “Size de etraf gürültülü gelmiyor mu?” Annem, “Hayır.” dedi. “Televizyon açık değil, müzik açık değil.” Kahvaltıya oturduk. Bir an, duyduğum seslerden biri dikkatimi çekti. Ses diyordu ki “Bu kız iyice paranoyak oldu.”
Bu sesi duyunca hemen odama koştum ve düşündüm “Acaba akıllarından geçenleri mi duyuyordum? Böyle bir şey olabilir mi?” Tekrar yanlarına koştum ve evet… gerçekten onların akıllarından geçenleri duyabiliyordum. Bu muhteşem bir güçtü.
Bu gücü nasıl kullanabileceğimi düşünmeye başladım. Aklıma birçok fikir geldi; bunlardan ikisi dikkatimi çekti. Birincisi, okulda bana kötü davrananların aklından neler geçtiğini öğrenirsem hem kendimi koruyabilir hem de karşıdakini daha iyi bir insan yapmak için kullanabilirim. İkincisi ise, sokakta çevreye, hayvanlara ve insanlara zarar verecek kişileri durdurmak için kullanabilirdim.
Bu gerçekten muhteşem bir güçtü. Keşke bu güç iyi niyetli bütün insanlarda olsaydı, dünya çok daha güzel bir yer olurdu. Tam o sırada annemin “Berenciğim, haydi kalkma vakti!” diye seslendiğini duyunca bunun bir rüya olduğunu anladım.