Hangi güç olduğu fark etmez ama aramızda kalsın; en çok istediğim, insanların içlerinden ne düşündüklerini duyabilmek. Düşünsenize ne kadar güzel bir şey olurdu. Size karşı ne hissettiklerini, ne düşündüklerini anlayabiliyorsunuz. Tabii bunun gerçek olması biraz imkânsız gibi… Ama olsaydı nasıl hissederdim? İşte şimdi size bunu anlatacağım.
Bir sabah uyandığımda, birdenbire herkesin iç sesini duyabildiğimi fark ettim. İlk başta bunun bir delilik olduğunu düşündüm, ama kısa sürede bunun gerçek olduğunu anladım. Hazırlandım ve otobüse binmek için durağa gittim. Tabii yine geç kalıyordum. Sağ olsun, her gün beni gören Şevket amca bu kez de beni fark etti ve otobüsü durdurdu. Onunla artık birbirimizi çok iyi tanıyoruz.
Otobüste etrafımdaki insanların düşüncelerini duymaya başladım. Her kafadan bir ses çıkıyordu. Biri akşam yemeğini düşünüyordu, biri dersleri, biri sınavları… Kafamın içinde uğultu gibi sesler dönüyordu. Dürüst olmak gerekirse bu durum oldukça sinir bozucuydu.
Okula vardığımda sınıfa girdim. Beni gören arkadaşlarım, içlerinden kıyafetimin çok kötü olduğunu geçiriyordu.
Yüzüme ise “Çok güzel olmuşsun!” dediler.
Şaşırdım…
Gerçek düşünceleriyle söyledikleri arasında uçurum vardı. Onların bu ikiyüzlü davranışı beni çok üzdü. Çünkü ben, ne hissediyorsam hep açıkça söylerim. Ne saklım var, ne gizlim. Onlara çok kırıldım.
Okul çıkışında durağa doğru yürürken takılıp düştüm. Bana yardım eden biri içinden, “Ne kadar dikkatsiz bir çocuk.” dedi. Otobüse bindiğimde yine herkesin kafasından farklı düşünceler geçiyordu. Kimisi akşam ne pişireceğini, kimisi proje ödevini, kimisi aşk hayatını düşünüyordu. Kafam dolup taşmıştı artık.
Eve geldiğimde yemeğimi yedim ve erkenden uyudum. Uyandığımda ise… her şey değişmişti. Artık kimsenin iç sesini duymuyordum. Ve o an fark ettim: Bu sessizlik, hayatımda duyduğum en güzel şeydi.