Elif, sınıfın en sessiz kızıydı. Herkes onun çok utangaç olduğunu sanıyordu ama Elif’in bir sırrı vardı: O, insanların düşündüklerini duyabiliyordu.
Bir gün öğretmeni “Bugün grup çalışması yapacağız.” dediğinde Elif’in içi karıştı.
Çünkü kalabalık ortamlarda herkesin düşünceleri birbirine karışıyor, zihninde uğultular oluşuyordu.
Yanına oturan Ali’nin aklından bir cümle geçti:
“Umarım Elif benimle konuşmaz.”
Elif bunu duyunca üzüldü ama belli etmedi. Defterine sessizce yazmaya devam etti. Bir süre sonra Ali, defterine eğilip fısıldadı:
“Yardım eder misin?”
O anda Elif, Ali’nin aklından geçenleri duydu:
“Aslında Elif iyi biri gibi…”
Elif gülümsedi. Çünkü bazen zihin okumak değil, kalpleri hissetmek daha güzeldi. O günden sonra Elif, kimsenin ne düşündüğünü duymak istemedi. Artık sadece insanların iyi hislerini dinliyordu.