Ülkenin dört bir yanında, her nefes alışımda ve her göz gezdirdiğimde yaşananları hatırlıyorum. Kitap sayfalarından öğrendiğim hikayelerin hafızama kazınmasına inanamıyorum. Tarihin tozlu sayfalarında hiçbir zaman göz ardı edilmeyen ve edilmeyecek olan Mustafa Kemal’i içimizde yaşatıyoruz.
Bir kasım sabahı tüm saatlerin durmasını istemek kadar çaresiziz artık. O gün bir insan öldü. O gün Türk halkının bir daha başına gelmeyecek bir efsane bitti. O günden sonra Türk halkı ölmemiş birinin ölmemiş bir kasım sabahı yasını tuttu. 10 Kasım 1938 sabahından sonra ki hiçbir sabah gelmedi. Hiçbir güneş eskisi gibi doğmadı. Ölmeyen bir kasım sabahı sonrasındaki tüm sabahları söndürdü.
Vatanı için dört bir yandan savaşan bir komutandan bahsediyorum. Vatanın her köşesinde canını heba eden şehitlerimizden bahsediyorum. Bu toprakların altında binlerce yatan insanlardan oluşan bir vatan burası. Nereye giderseniz gidin bu topraklarda verilen mücadeleyi iliklerinizde hissediyorsunuz. Komutanımızın ülkenin dört bir yerine yaşamını vatanına adamışlığını hissediyorum. Nereye gidersem gideyim o benimle. O her yerde. Onun mücadelesi, çabaları, ömrü… Her yerde ve herkesle. Hayatının parçasını verdiği bu vatanda Mustafa Kemal her daim yaşayacak. Türk halkının yüreğinde bitmek bilmeyen sevgi ile…
Aslında bu şiir benim küçüklüğümde de çok büyük rol oynuyor. Eğer hislerimi dökmeye çalışıyorsam bu şiirin hayatımdaki yerini de anlatmak zorunda gibi hissediyorum. Küçüklüğümden beri hep şiir okumaya büyük merakım vardı. Bir 10 kasım sabahı bu şiiri okumuştum ilkokulda. Yanımda arkadaşım vardı onunla beraber okumuştuk. Ne çok heyecanlanmıştım bunu okurken. Ailemden kimse dinlemeye gelememişti ama ben hep heyecanlıydım. Sanırım ilk sahne fobim o gün olmuştu ama mükemmel bir duyguydu. Yüzlerce kişinin karşısına çıkıp eline mikrofon alıp küçücük bir çocuk olarak şiir okumak… Sonra ortaokul yıllarımın sonunda başladım tekrar şiire. Yalnız bir değişiklik yapıp bu sefer yazdım. 4 yıldır yazıyorum. Bir kitap olacak kadar doldu defterim. Bu zamana kadar hayatımdaki hiçbir insana yazdığım şiirleri veya yazıları okutmadım. Onların bana özel olması gerekiyor. Buna vesile olan Mustafa Kemal mi Ümit Yaşar Oğuzcan mı yoksa pek sevgili öğretmenim miydi hiç bilemedim. Ben hepsini sevdim hepsine teşekkürü borç bildim. Yazdığım şeyleri insanların okuyacak olmasını bilmem beni her zaman germiştir. Belki de bu yüzden insanlar yazılarımı okuduğunda şaşırmıyor veya tepki göstermiyor. Çünkü asıl yazılarımda ben içimi döküyordum ve birinin bunları okumayacağını biliyordum.
Zamanın bile üstünü kapatamayacağı bir adamdan bahsediyorum. Sadece benim değil birçok kişinin hayatına dokunmuş ve idol alınmış birinden bahsediyorum. Hakkında bilmediğim bir şeyi öğrendiğimde gözlerimin dolduğu, görmediğim bir fotoğrafını gördüğümde kalbimde oluşturduğu hissi tarif edemediğim biri. Yaşadığım hayatımı borçlu olduğum Mustafa Kemal benim damarlarımda yaşıyor. Kalbimin damarlarında veya tüm kalbimde fark etmez… Tek bir bildiğim var Mustafa Kemal 10 kasım sabahı tüm günleri durdurdu ve o durdurduğu günlerde yaşıyor.